حکـــــــــــــــــــــایت من

حکایت کسی بود که عاشق دریا بود اما قایقـــــــــــــــــــــی نداشت

دلباخته سفر بود اما همسفـــــــــــــــــــــر نداشت

حکایت کسی بود که زجر کشید اما ضجـــــــــــــــــــــه نزد

زخم داشت اما ننالیـــــــــــــــــــــد

گریه کرد اما اشک نریخـــــــــــــــــت

حکایت من حکایت کسی بود کـــــــــــــــــــــه

پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا

همه ی صداها را بشنـــــــــــــــــــــود

 بـا دلی مجنون در این ماتم سـرا افتاده ام

    
تشنه ی دردم که در عُزلت سرا افتاده ام

 در ســکوت جان چرا گشتم اسیر فکـر تو

نـور خاموشم که در ظلمت سرا افتاده ام

     هیشکی نمیتونه بفهمه که دلم ازچی گرفته

         هیشکی نمیتونه بفهمه که صدام ازچی گرفته

         هیشکی نمیمونه ک بامن توی راهم همسفرشه

         آخه میترسه که بامن بادل من دربه درشه

      هیشکی نمیدونه که چشمام چراهمیشه خیسه خیسه

      چراهیشکی حتی ی نامه واسه من دیگه نمینویسه

      هیشکی نمیدونه که قلبم تاحالاچنددفعه شکسته

     هیشکی نمیدونه سرراه اون تاحالاچنددفعه نشسته

ميگن كه سكوت بالاترين فرياده.حرف زيادي براي گفتن ندارم

مرسي كه تو اين مدت با من همراه بودين, همتونو دوست دارم

يك جا بنشين

قهوه بنوش

به "تو بودنت " فكر كن

"تو بودنت" براي ديگران

ديگراني كه گاهي نگران تواند

و گاهي نگران خودشان

و اكثرا نگران خودشان

سيگارت را روشن كن

درد عميق سينه ات را

فقط براي لحظه هاي خودت حبس نكن

ناتوانيت را جار نزن

ولي براي خودت تكرار كن

كه ناتوان شده اي

كه چاره اي ! راهي ! بايد باشد

سيگار دوم را اما

براي آرامش بيشتر روشن كن

براي هر نفر

هر دوست        

هر كسي كه بود و با تو نبود

هركسي كه كاش بودنش نبود !

يك سيگار روشن كن

و تمام سيگار هاي نيم سوزت را خاك كن

بلند شو

برو سرِ همان خيابان اول !

از همان ابتدا دوباره بيا

تا همين جا

از يك راه ديگر

من منتظرت همينجا مي نشينم

شب وداع

شب درد

شب سکوت

شب اشک

شبی که خیال صبح شدن نداشت

شبی که در اوج گرما یک نفر لرزید

شبی که عشق مرا نفرین کرد

شبی که دل هم مرا نفرین کرد

شبی که تو از من پرسیدی

و از حسی  گفتی که من به آن ایمان داشتم

و آن شب، حست باز مرا لو داده بود

و باز تو می خواستی از زبان خودم بشنوی

اما مرا یارای گفتن نبود

لب فرو بستم

خاموش ماندم

بهانه آوردم

گویی قفل خموشی بر دهانم زده بودند

سکوت و سکوت از من

اصرار و اصرار از تو

گفتم که نمی توانم

اما تو باز هم اصرار کردی

شوقی در صدایت بود

و من می دانستم که منتظر شنیدن چه هستی

حست درست گفته بود

ولی مرا قدرت اعترافی آنگونه نبود

مرا تاب آن همه خجلت نبود

در دلم غوغایی بود

اما نمی توانستم

نمی توانستم

لاجرم از جدایی گفتم

از ترس هایم

و از حرف هایی که از وداع نشانی می داد

و تو چه زود به حست شک کردی

اما من هنوز....

بگذریم

این روزها دائم با خودم زمزمه می کنم

سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود

سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود

استاد شاملو

یک روز دیر

که دیگــَـر،
بازگشت هیچ معنایی نخواهد داشت،

باز خواهی گــَشت!
روزی که در مُرداب قلبَم
هیچ نیلوفَر وَحشی

برای پیچیدَن به دور قامَتت نَمی‌روید
روزی که دیگر،
بهانه‌ای برای زیستَن وجود نخواهَد داشت...

- باز خواهی گـــَشت!
و تمام لحظه‌های سپُرده بر باد
تو را در پیش رویم

- بر خاک می‌اَفکــَـنند
یک روز...

یک روز دیــــــــــــر!

می دونستم یه روز میری
می دونستم که خودخواهی
می دونستم دلت دور ِ
رفیق نیمه ی راهی

از همون اول می دیدم
که تو بغض من نبودی
تو رو با خودم می دیدم
اما تو یه سایه بودی

تو نگات عشقی ندیدم
که بشه به خاطرش مرد
کبر و خودخواهی محضت
مث زالو دلمو خورد

میگن سیگار به آدم آرامش میده !

کاش یکی پیدا میشد

بتونه قد یه نخ سیگار باشه …

حرومت باشه این دنیا ، تو که از درد من شادی

تو که روز جداییمون ، تموم شهر رو گل دادی

تو که از شوق مرگ من ، لباس سرخ پوشیدی

کنارم سال ها بودی ، من رو هرگز نفهمیدی

حرومت باشه این دنیا ، تو که خون من رو خوردی

تو که اشک من رو هدیه واسه یار خودت بردی

تو که هر روز می گفتی کنارم تا ابد هستی

خودت رو قاب عکس من یک روبان سیاه بستی

یکی با گریه و هق هق ، چشاش رو خیس و تر می کرد

یکی شب هاش رو با یاد تو و عشق تو سر می کرد

یکی بی همدم و تنها ، شب ها تا صبح می بارید

یکی هم مثله تو هر شب بدون غصه می خوابید

حرومت باشه اون شب ها که پای تو سحر می شد

تو غرق خنده اما من ، وجودم در به در می شد

بسوزه دفتر شعری ، که صفحه صفحه می دیدت

حرومت باشه اون شعر ها ، که خط به خط پرستیدت

کاش فقط یک نفر بود که وقتی بغض میکردم

.

.

بغلم میکردو میگفت ،گریه کنی میکشمتا ... !

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید 

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

نشستم،باده خوردم،خون گریستم،کنجی افتادم

تحمل می رود اما شب غم سر نمی آید

توانم وصف جور مرگ و صد دشوارتر زان لیک

چه گویم جور هجرت چون به گفتن در نمی آید

چه سود از شرح این دیوانگی ها،بی قراری ها ؟

تو مه ، بی مهری و حرف منت باور نمی آید

ز دست و پای دل برگیر این زنجیر جور ای زلف

که این دیوانه گر عاقل شود ، دیگر نمی آید

دست تو یاس نوازش در سحرگاه بهاری

ای همه آرامش از تو در سر انگشتت چه داری

در کتاب قصه من معنی هر دل سپردن

خود شکستن بود و مردن در غم خود سوگواریسوگواری

...

ای همدم ای مرهم ای خط سرنوشتم

ای همدم ای مرهم بی تو چه می نوشتم

دلت که می لرزید من با چشام دیدم
تو زل ِ تابستون چقد زمستونه
هوا گرفته نبود دلم گرفت اون شب
به مادرم گفتم هنوز بارونه
هنوز بارونه

قطار رد شد و رفت مسافرا موندن
مسافرا که برن قطار می مونه
تو برف بارونی قطار قلب منه
قلب شکسته ی من تو برف مدفونه
دونه به دونه غمی ریل به ریل شبم
غم توی خونه ی من هر شبو مهمونه

اولین بار بود که از سیـگار متنفر شدم

وقتی لبانت طعم سیـگار میداد...

و من میدانستم که تو سیـگار نمیکشی!

اوست آن كس كه آسمانها و زمین را در شش هنگام آفرید؛ آنگاه بر عرش استیلا یافت. آنچه در زمین درآید و آنچه از آن برآید و آنچه از آسمان فرود آید و آنچه در آن بالا رود [همه را] مى‏داند. و هر كجا باشید او با شماست، و خدا به هر چه مى‏كنید بیناست.

نگران شب هایم نباش . . .
تنها نیستم !

بالشم. . .
هق هق سکوتم. . .
قرص هایم . . .
پاکت سیگارم . . .
لرزش دستانم . . .
همه هستن، تنها نیستم . . . !
::
::
تو با اون بخواب ، من با دیازپام . . .
تو از اون کام بگیر و من از سیگار . . .
::
::
در سینه ام زخم های عمیقی هست !
انگار کسی مرا با زیر سیگاری اشتباه گرفته است . . .

به هرکسی که می رسی ، می گوید :

آدم فقط یکبار عاشق می شود ..

دروغ است …

تو باور نکن …